تجلیل مردمی از یک آزاده

جبهه فرهنگی فاطمیون به زودی در مراسمی با شکوه از آزاده دو جبهه جنگ سخت و نرم، محمد حسین منصف

به پاس ایستادگی و مقاومت در میدان حق طلبی و عدالتخواهی تجلیل خواهد کرد.

حجت الاسلام علیجان زاده با اعلام این خبر افزود: محمدحسین منصف ثابت کرد که راه عدالتخواهی، مسیری هموار و آسان نبوده و یک بسیجی جهادگر و انقلابی در دفاع از حریم عدالت و گوش جان سپردن به ندای ولایت، باید آماده پذیرش هر نوع فشار و سختی حتی از سوی برخی دوستان نیز باشد. آزاده قهرمان، حسین منصف نشان داد که بسیجی علوی، تکلیف خود را بعد از دفاع مقدس، تمام شده ندانسته و همواره در عرصه حفظ و صیانت از دستاوردهای شکوهمند فرهنگ ایثار و شهادت، ثابت و استوار خواهد ماند. 

خاطر نشان می سازد حسین منصف از آزادگان سرافراز دفاع مقدس و عضو شورای اسلامی شهر بابل که به تازگی انتقادهایی را نسبت به بخشی از عملکرد شهرداری این شهر در مجامع عمومی بیان داشته است، هم اکنون در زندان به سر می برد.

+ متن از سید حمید مشتاقی نیا، وبلاگ اشک و آتش 2

هر روز عاشوراست...

 اکثر آنهایی که رو به روی امام حسین در روز عاشورا ایستادند، در پی پاداش مادی نبودند، آنها نماز هم میخواندند، طولانی تر از امام حسین؛ حج هم به جا می آوردند، نه مثل امام نیمه کاره؛ آنها فکر می کردند دشمن رافضی دین خدا را می کشند، حسین را... 

امروز از جایی که ما ایستاده ایم، نگاه به این واقعه، و تشخیص درست و نادرست کار ساده ایست. چون گذر زمان نشان داده که پیروز واقعی این حادثه همان امام شهیدی است که به همراه کل یاران و مردان خانواده اش، در صحرای تفتیده ای تشنه لب شهید شده اند، و دشمن بنا را بر محو و نابودی شان گذاشته بود، اما امروز صدا و حرف‌هایش از میان غبار نیرنگ و فریب متولیان رسمی مذهب، از زندان زر و زور و تزویر، قرنها گذشته و به ما رسیده است. امام حسین، مرد عجیبی است. مردانی اندک در مقابل لشکر چند ده هزار نفری به حمایت از او و خانواده اش بر می خیزند، همه شان میدانند که به فجیع ترین شکل ممکن کشته خواهند شد، اما لحظه ای در او و راهش شک نمی کنند. بنی امیه ( در لهوف حوادث بعد از عاشورا را بخوانید)، تصور کرد که انتقام پدرانش را از آل پیامبر  گرفته است، اما پس از سالها و قرن ها صدای حسین به ما رسیده است. دهم عاشورای سال 61 هجری کربلای مردان آن عصر بوده است، کربلای ما امروز هست، هر روز زندگی ما کربلای ماست... کربلا جایی برای رو شدن حقیقت های درونی هر کسی هست. جایی است که نشان خواهیم داد که آیا حسین "موضوع مراسم" ماست یا "هدف مراسم". کربلا مرثیه نیست، حماسه هست، با همه ی عظمت های در خور یک حماسه کامل. ما اما به خودمان بنگریم، ببینیم که پس از اتمام مراسم عزاداری مان، در عصر و زمان خود چگونه هستیم. همچنان که بر آزاده دشت کربلا گریه میکنیم و بر سر و سینه میزنیم که پیکرش زیر سم اسبان مانده است، در زندگی خودمان کسی را زیر دست و پایمان له میکنیم یا نه... حق کسی را زیر پا خواهیم گذاشت یا نه ... امام زمان خودمان را چگونه در می یابیم... به خودمان نگاه کنیم، کربلای ما زندگی ماست، هر روز عاشورای ماست... ما حماسه خودمان را خلق کنیم...

و هیچکس را تا به بلای کربلا نیازموده‌اند از دنیا نخواهند برد...

سلام بانو...

تا الان پیش اومده بخواین بدون خانواده تون برید سفر؟ 

 موقع خداحافظی باهاشون چه حسی دارین؟

 حالا یه سوال دیگه، وقتی رفتین مشهد،

 موقع خداحافظی و برگشتن از اونجا چه حس و حالی دارین؟

تازه امام رضا که با رفتن ما تنها نمیشه. زائراش یک لحظه تنهاش نمیزارن،

 اما همین که میدونیم امام رئوف ما "غریب الغربا" ست،

 کافیه تا با یک دلتنگی عمیق خداحافطی کنیم باهاشون؛ 

انگار یک تیکه از وجود آدم تو صحن حرم جا میمونه...

حالا تصور کنید حال زنی رو که

 تمام مردان خانواده ش شهید شدن (أَلسَّلامُ عَلى شَهیدِ الشُّهَدآءِ)،

و بدن هاشون برهنه روی خاک ها افتاده (أَلسَّلامُ عَلَى الاَْجْسادِ الْعارِیاتِ)،

و بدن هاشون قطعه قطعه شده (أَلسَّلامُ عَلَى الاَْعْضآءِ الْمُقَطَّعاتِ)،

و سرهاشون به روی نیزه رفته (أَلسَّلامُ عَلَى الرُّؤُوسِ الْمُشالاتِ)،

و بدن هاشون روی خاک ها افتاده ( السلام علی المرمل بالدماء)،

...(أَلسَّلامُ عَلَى الاَْجْسامِ الْعارِیَةِ فِى الْفَلَواتِ

 تَنْـهَِشُهَا الذِّئابُ الْعادِیاتُ وَ تَخْتَلِفُ إِلَیْهَا السِّباعُ الضّـارِیاتُ)

{...}

کسی حال این زن رو درک میکنه؟

+زیارت ناحیه مقدسه.

نمای گنبد حرم امام حسین علیه السلام

 از تل زینبیه، کربلای معلی