عاشقی در 90 کیلومتر به روایت تصویر

چهارشنبه, ۱۹ آذر ۱۳۹۳، ۱۲:۳۱ ق.ظ

نمی‌دانم کنوانسیون ژنو است یا بروکسل یا هر خراب شده دیگری که درباره لزوم رعایت حدود مرزی و خط کشی‌های دست‌ساز کشورهای اروپایی و تاکید بر حفاظت از خطوط مرزی صحبت می‌کند؛ خطوطی که زمانی برای تعیین حدود منافع استعمارگران در مناطق مختلف جهان ابداع شدند (مثل کشورهای آفریقایی که مرزهای دقیق و صاف آنها حکایت از یک تقسیم‌بندی منافع دقیق از سوی اروپایی‌ها دارد) و اکنون به مصداقی برای اعمال فشار به مستضعفین جهان و ایجاد ممانعت از پیوستن آنان به یک امت واحده تبدیل شده است.

اما این را می‌دانم که همه این کاغذپاره‌ها که قرار است به عنوان معاهدات بین‌المللی و قوانین جهانی به افکار عمومی تلقین کنند که از ابتدا تا آخر عمرشان باید در این حصار دست‌‎ساز و جعلی باقی بمانند، حالا دیگر اعتباری ندارند. همان موریانه‌ای که معاهده کفار قریش علیه رسول‌الله(ص) را جوید، حالا با شکوه و عظمت چند ده میلیونی زائرین مسلمان و عاشقان اهل بیت به جان همه این توافق‌نامه‌های مثلا بین‌المللی افتاده و چنان آنان را از اعتبار انداخته که مسئولین مرزی را هم به روبات‌هایی تبدیل کرده که برای خالی نبودن عریضه، گذرنامه‌ها را مهر می‌زنند وگرنه همه معترفند که عشق سوزان و جاودان اباعبدالله(ع) با حرارت ابدی خود تمامی این معاهدات را از بین برده و امت واحده اسلامی را جلایی تازه بخشیده است.

عشق حسین(ع) دیگر جایی برای وجود تفاوت میان "مهران" و "بدره" باقی نگذاشته و اگر تفاوت معماری و گویش کلامی زائرین (که بعضا طبیعی و یادآور تفاوت قومیت‌ها در کشور خودمان است) نبود، قطعا تبلور فیزیکی "کل ارض کربلا" را هم در همین ایام می‌شد مشاهده کرد.

شب‌های مهران با وجود این حجم از افرادی که پیاده به سمت پایانه مرزی در حال حرکت هستند، یادآور خیمه سیدالشهدا(ع) در شب عاشورا است با این تفاوت که این بار با خاموش شدن چراغ‌ها و رفتن نور، دیگر کسی خیمه را ترک نمی‌کند؛ بلکه همه با لبیک یا حسین به وجد آمده‌اند و به سمت یزیدیان می‌تازند.

درباره حکومت مهدوی که حرفی نداریم اما این روزهای مهران ثابت می‌کند کسانی که داعیه دین شناسی و دین پژوهی دارند و از عدم امکان و حتی تلاش برای تشکیل حکومت اسلامی در زمان غیبت سخن می‌گویند، تا چه اندازه در تاریکی شب‌ها غرق خوابند و زنده بودن و درخشش امت واحده را در ظلمت قراردادهای بین‌المللی نمی‌بینند.

این روزها باید "قم الیل الا قلیلا" را سرلوحه قرار داد و همه اندیشمندان را به تحقیق میدانی فراخواند تا با چشمان خودشان ببینند که نظم نوین جهانی قرار است بر اساس "حب" و "عشق" پایه‌ریزی شود؛ نه تئوری‌های رنگ باخته‌ی دانشگاه‌های غربی که رنگ و لعابی جعلی برای خود دست و پا کرده‌اند. عشقی که از خونِ بر زمین ریخته ثارالله در قلوب همه مومنین می‌جوشد، قرار است رژه قدرت برگزار کند و قدرت‌های پوشالی را به زیر بکشد. این عشق همان عشق حقیقی است که نمونه‌های جعلی‌اش فراوان است اما به قول مولانا، "روی کسی سرخ نشد جز مدد لعل لبش/ روی کسی سرخ بود از اثر غازه شود."

شب‌های این روزهای مهران، عظمت سپاه بنی هاشم را به رخ کاخ سبز یزید و کاخ سفید نوادگانش می‌کشد و ندا می‌دهد: ماییم و نوای بی‌نوایی؛ بسم‌الله اگر حریف مایی...